(…..) Bu fakirin yakini odur ki sufiye yolu şeriat ilimlerine hizmet eder. Onun dışında kalan ayrı bir şey değildir. Bunu kitaplarımda ve risalelerimde inceleyerek yazdım. Sair tarikatlar arasında Nakşibendi tarikatını tercih etmek ise bu mananın hasıl olması içindir. Bu manada pek uygun ve pek münasip olduğu içindir.
Zira bu tarikatın büyükleri sünnete tabi olmayı bırakmayıp bidatten kaçmaya devam etmişlerdir. Bunun içindir ki onları bu şeriate tabiyet dolayısıyla ferah ve sevinçte görürsün.
İsterse kendilerinde hal’lerden yana bir şey hasıl olmasın. Hal'in varlığı ile Resulullah'a tabi olma yolunda bir kesiklik bulurlarsa o hal’leri hiçbir şey yerine koyup kabul etmezler.
Bu manada Hace Ubeydullah Ahrar şöyle dedi: Bana haller ve vecidler (kendini unutacak kadar ilahi aşk hali) verilmiş olsa; ama mesela hakikatım ehl-i sünnet vel cemaat itikadına muvafık olmasa o anlatılan halleri hizlandan (Cenâb-ı Hakk'ın itaatsiz kullarını kendi haline terk etmesi) ve şekavetten (Bedbahtlık) başka bir şey olarak göremem. Ama bana Ehli sünnet vel cemaat itikadı verilmiş olsa; bütünüyle o hallerden mahrum olsam; bunun için hiç gam çekmem. (İmamı Rabbani,1977:44 -448)
İmamı Rabbani, Mektubatı Rabbani, Merve Yayınları, İstanbul: 1977